Zo klein kan (het in) Parijs zijn
Aan mensen die van buitenaf komen, uit de provincie, probeer ik altijd uit te leggen dat we hier in Parijs met andere maten meten. Alles lijkt allemaal zoveel groter, maar dat is slechts schijn. Wonen doen we hier namelijk krap. Als u gehecht bent aan uw tuintje dan zal Parijs nooit uw paradijs worden.
Tijdje geleden – oké: enkele jaren geleden - had ik een grotere groep mensen uit Zeeuws-Vlaanderen te gast op een tour. Ze waren diep onder de indruk van de stad. Alles was even prachtig. Maar ze waren opgelucht dat de bus ze die avond gewoon weer netjes naar huis reed. En daar ik kon me wel iets bij voorstellen. Als je geboren en opgegroeid bent op de boerenbuiten, in de polder of in een dorp, dan moet je wel een heel groot aanpassingsvermogen hebben om je prettig te voelen in een miljoenenstad als Parijs.
Het kan natuurlijk. Maar dan nog… op den duur… Bekend is het patroon van mensen die na hun 30ste of 40ste hun leven meer in de plooi zien vallen. Er valt een rust en tevredenheid over hen en ze ruilen de ambitieuze wereldstad in voor rustigere oorden op het platteland of in de middelgrote stad. Vaak met jonge, opgroeiende kinderen als voornaamste reden.
Het verschil tussen de stad en een zogenaamde banlieu-gemeente merk je ogenblikkelijk. Als je eenmaal onder de Péripherique duikt dan ziet de wereld er heel anders uit: de Haussmanniaanse hoogbouw is daar een zeldzaamheid. Natuurlijk zijn er gemeenten met torenflats, maar al snel loop je door wijken vol met gezinswoningen met een tuintje. Voorsteden, suburbs, banlieu: ze zijn ideaal om kinderen te laten opgroeien. Blijf je binnen de Péripherique dan tref je vooral straten volgepropt met klassieke hoogbouw van vier, vijf, zes verdiepingen. Een immeuble, zoals we dat hier noemen.
En zoals gezegd, het is er allemaal wat kleiner. Hoe meer je naar het centrum gaat, hoe kleiner de vertrekken en appartementen worden. Dat heb ik ooit zelf aan den lijve mogen ondervinden. Heel letterlijk zelfs. Ik overnachtte in het ‘appartement’ van een vriend van een vriend. Het was zeer centraal gelegen, in het 2de arrondissement, vlakbij Forum des Halles, het Louvre en de Seine. Het vertrek zal niet veel groter zijn geweest dan 15 vierkante meter. Dat ene vertrek omvatte de woonkamer, inclusief een kitchinette (een ingebouwd keukentje) en een uitklapbaar bed (Murphy bed). Het andere vertrek was het toilet annex badkamer. Dat wil zeggen: een hokje van 1 vierkante meter waarboven een douchekop hing. Ik nam dus mijn douche en op een bepaald moment viel mijn zeepje uit mijn handen. Het klinkt heel truttig, maar dat overkomt ons allemaal wel eens. Ik wilde bukken om het stuk zeep van de grond te pakken. Op dat moment stootte ik met mijn achterste tegen de douchedeur die spontaan opendraaide. Stond ik daar met mijn blote kont in de woonkamer. Dat is het Parijs-gevoel in optima forma!
Zo wonen we allemaal bovenop elkaar, op onze eigen vierkante meters Parijs. Als je ervoor open staat, is het heel charmant. De wereld ligt aan je voeten. Is veel ruimte en een eigen tuintje geen topprioriteit? En ben je graag een ervaring rijker? Overweeg eens om een tijdje hier in Parijs te komen wonen. Werkelijk never a dull moment. Miljoenen gingen je al voor.
Ps: vergeet je niet in te lichten over de huurprijs. 😉